سیبهایی بر درخت زندگانی می‌زند چشمک
سیبهای سرخ خوش‌مزه
سیبهای خوب
سیبهای عالی مرغوب
سیبهای آب‌دار آن‌جاست، آن بالا...

زن!
آواز تازه‌ای
با خود به ارمغان آوردی
اما
ما مردها
هرگز به تو اجازه ندادیم...

چرا از همرهان در فصل دم‌سرد و فراق‌آیین حرمان دور گردیدی؟ سیاوش جان!
چرا پیوند دیرین رفاقت را گسستی و رفیقان را رها کردی؟
چرا رفتی چنین بشتاب؟
چرا تنها نهادیمان؟
دریغ‌آکند و حسرتناک...

سوژه‌ی "مرگ" در نگارخانه‌ی شعر سیاوش کسرایی در قالب تابلوهایی اثرگذار و یادمان به نمایش درآمده است. در این تابلوها، شاعر با نگاهی ویژه که زنده و پویاست، به چشم‌انداز مرگ نگریسته است. تابلوهای شاخصی که سوژه‌ی "مرگ" در آنها نمایشی چشم‌گیر دارد، عبارت‌اند از "آرش کمانگیر"، "باور"، "شهادت شمع" و "عمر کوتاه من و قرن و مرگ"...