ساعت یازده شب بود که لان ژافیت زنگ زد و در حالی که نفس نفس می‌زد، با صدایی لرزان گفت: «آب دستته بذارش زمین، فوری پاشو بیا این‌جا که حالم بدجوری زاره... دارم دیوونه می‌شم.» درحالی‌که جا خورده بودم، حیرت‌زده پرسیدم: «چی شده؟ پسر! کشتی‌یات غرق شده‌ن؟»

کوچه‌ی زندگی‌ام کوچه‌ی خاموشیهاست.
گاه‌گاهی از آن می‌گذرد نی‌زن دلتنگی
می‌نوازد نی و در کوچه طنین می‌اندازد محزون آهنگی.
...

در این زمانه که ما ایرانیان درگیر با ابربحران خشکسالی و کم‌‌آبی شدید و کاهش نگران کننده و روزافزون بارش باران و ته کشیدن آب پشت سدها و دریاچه‌ها و تالابها و آبگیرها و آبهای زیرزمینی هستیم، نگاهی به سه شعر نیما که به همین موضوع اشاره دارند و مثلث خشکی و بی‌بارانی را در سرزمین شعر او ساخته‌اند، بی‌مناسبت نیست...

- اون بچه‌هه كه رفته بالا درخت ارغوان كی‌یه؟ تويی؟
- آره...
- چه بامزه! چند سالت بوده؟
- شیش سالم بوده.
- حالا چرا رفته بودی بالا درخت ارغوان؟
...

پیرمرد خسته‌ی خمیده‌قامت و چروک‌چهره‌ی شکسته‌رو
درددل‌کنان به من که در کنار او
روی نیمکت نشسته بودم و به گفته‌های دل‌خراش آن نزار خسته‌دل
با صدای لرزه‌دار ناتوان
گوش دل سپرده بودم و نگاه من به چشمهای بی‌فروغ او
خیره بود، گفت...

عشق تلخ‌طعم و ناکام نیمای جوان به صفورای زیباروی چادرنشین، آن چابک‌سوار طناز و افسونگر، دخت نازنین و دلربای رییس ایل کوشکک، بود که او را به راه شعر و شاعری کشاند و از او شاعری پراحساس و سرشار از عاطفه ساخت. این عشق که در آغاز شیرین و دل‌نشین بود و با وعده‌های شیرین و قول و قرارهای افسونگرانه شروع شده بود، خیلی زود با شکست و ناکامی و حرمان، بدفرجام به پایان رسید و...

پیرمرد همرهم که خسته می‌نمود
و صدای غم‌نشسته‌اش نشان دل‌شکستگی‌ش بود
در مسیر دنج پرسه‌های بامدادی همیشگی‌مان
یک دم ایستاد و تکیه داد بر عصای زردرنگ کهنه‌اش
بعد چهره‌ی تکیده‌اش پر از نشانه‌های درد شد
و ...

نیایش‌گاه ورهرام، خانه‌ای در سمت جنوبی و تقریبن در وسط خیابان شیبانی است. خیابان شیبانی یکی از خیابان‌های فرعی نزدیک دو خانه‌مان، در کوچه‌ی دکتر عنایت- در سال‌های بین ۱۳۳۳تا ۱۳۷۵- بود و من در سال‌های نوجوانی و جوانی زیاد در این خیابان رفت و آمد می‌کردم و در نتیجه خیلی از جلوی این نیایش‌گاه رد می‌‌شدم...

امیرمختار که دوستان نزدیکش امیر صدایش می‌کردند و دوستان صمیمیترش که باهاش شوخی داشتند، «امیر مخ‌دار» صدایش می‌کردند و وقتی از دستش لجشان می‌گرفت یا عصبانی می‌شدند «امیر بی‌مخ» صدایش می‌کردند، و واقعن هم گاهی وقتها که شور می‌گرفتش و دچار هیجانات آنی می‌شد، از فرط جسارت بی‌مخ می‌شد...

وقتی پرنده، در آن عصر بلند كسالت‌بار، در آسمان خاكستری‌رنگ شهرك دل‌مرده‌ی ما شروع به پرواز كرد، همه با چشمهای گرد شده از تحير، و انگشت تعجب بر گوشه‌ی لب، سرهای به زير افتاده‌ی خود را  بلند كردند و مات و مبهوت غرق در تماشای آن موجود شگفت‌انگيز شدند.
...