درشکه می‌بَرَدم تا دیار رؤیاها
به دوردست‌ترین خاطرات نامیرا
به سرزمین پر از رمز و راز کودکی‌ام
به آن محله‌ی یادآشنای بی‌همتا
...

آه، ای اسیر شب!
ای کرده کز به گوشه‌ای از فرط تاب و تب!
دیری‌ست دل‌شکسته و خسته
با بالهای زخمی بسته
...

سینما ستاره نزدیکترین سینما به خانه‌ی ما نبود (سینما فرخ نزدیکترین سینما بود) ولی سینمایی بود که بیشتر از هر سینمای دیگر دوروبرمان، در طول سالهای زندگی‌ام در امیریه، از مقابلش می‌گذشتم و پوسترها و عکسهای جذاب فیلمهایش را که به دیوارهای جلوی سینما چسبانده شده یا در ویترین‌های چسبیده به دیوارهای دو طرف سینما نصب شده بود، می‌دیدیم و ...

او، آن همیشه منتظر صبح، مرده است
افسوس
قلبش نمی‌تپد
نبضش نمی‌زند
...

یکی از سروده‌های رازآگین نیما یوشیج، شعر "او را صدا بزن" است. از تاریخی که پای شعر ثبت شده چنین برمی‌آید که "او را صدا بزن" سروده‌ی دی ١٣٢٥ است- یک ماه پس از رویدادهای خونین آذربایجان و کشتار انبوهی از زادگان این سرزمین...

دخترک از اول عصر،  بیرون خانه، جلو درب چوبی سبزرنگی که نیمه‌بازش گذاشته بود، ایستاده بود و مدام سرک می‌کشید به طرف سر کوچه‌ و منتظر آمدن داداش احمد بود ولی با این‌که بیشتر از یک ساعت گذشته و نزدیک غروب شده بود و هوا داشت تاریک می‌شد، هنوز داداش احمد پیدایش نشده بود و دخترک دلش شور می‌زد و بی‌قرار بود...