حافظ باورمند به این باور بود که حتا اگر دلمان از غم خون است می‌بایست چون جام شراب خندان‌لب و خوش‌رو باشیم، نه این‌که تا زخمی و دردی و رنجی نصیبمان می‌شود چون چنگ بنالیم و فغان کنیم...

ای ساز بی‌نوای شکسته
ای تارهای روح تو از هم گسسته
دردا و حسرتا که شدی دفن در سکوت
حال‌آن‌که بود قلب تو سرشار از سرود
...

برای نیما فرم شعر از درجه‌ی اهمیت بالایی برخوردار بود و او بر این باور بود که در حقیقت این فرم است که معنا را تبدیل به شعر می‌کند. نیما معتقد بود که معنا باطن شعر و فرم ظاهر شعر است، یا بهتر است گفته شود معنا مغز شعر و فرم پوسته‌ی آن است، و اگرچه مغز و باطن بر پوسته و ظاهر مقدم است و نسبت به آنها اصل محسوب می‌شود...
                                   

دوشنبه 29 مهر 1392 دکتر علی‌اکبر نقی‌پور پس از چند سال مبارزه‌ی رنج‌بار با بیماری سرطان و تحمل زجر و عذاب فراوان، سرانجام در بیمارستان پارس جهان ما را بدرود گفت و در دیار یادها به آرامش ابدی رسید...

موضوع شعر "خانه‌ام ابری‌ست" ظاهراً ساده است. در یک روز ملال‌انگیز ابری که ابرهای انبوه تیره و عقیم آسمان خانه و دنیای نیما را پوشانده، و باد از فراز گردنه چونان مستی خراب به خود می‌پیچد و پیش می‌آید و نیما را پریشان خاطر می‌کند...

اغراق نیست اگر ادعا کنم که در میان شاعران فارسی زبان حافظ خودستاترین شاعر است. او به والامقامی شعر آسمانی‌اش و ارجمندی بی‌همتای سخن گوهرینش کاملاً آگاه بود و بر مبنای همین آگاهی به خود افتخار می‌کرد و از سر شوخ‌طبعی و شیرین‌زبانی لاف می‌زد و خود را می‌ستود...

سروش که صورت اوستایی گویش آن Sraosha بوده، در اصل فرمانبری معنی می‌داده است. در آیین مزدیسنا سروش از بزرگ‌ایزدان بوده و با صفتهای آسمانی، نیک، پاک، پاداش‌بخش، توانا، پیروزمند، دلیر، اهورایی توصیف شده، یکی از وظیفه‌های اصلی‌اش هم این بوده که به بشر رسم فرمانبری از فرمانهای اهورامزدا را بیاموزد و راه پیروی از او را نشانش بدهد...
 

از مهرماه سال پنجاه عشق به دانشکده فنی توی دلم جوانه زد. توی این سال یکی از همکلاسیهای دبیرستانیم که بچه‌ی اهواز بود و از دو سه سال قبلش همکلاسیم بود، تصادفاً یا بنا به خواست سرنوشت، روز اول مهر آمد نشست پهلوم و شدیم همکلاسیهای شانه به شانه. این همکلاسیم که اسمش مهدی شوشتری بود، موهای وزوزی بلوطی‌رنگ داشت و از آن بچه‌های خون‌گرم و باحرارت خوزستانی بود...

شهریار اگرچه در مجموع شاعری سنت‌گرا بود و در دامن سنتهای کهن شعر پارسی پرورش یافته بود ولی در سنت‌گرایی اندیشه و شعر او تا پیش از پنجاه سالگی رگه‌هایی چشم‌گیر از نوگرایی دیده می‌شود. او در شعرهایش بارها از دلبستگی و وفاداری‌اش به سنتها وهنجارهای شعر کلاسیک فارسی- به ویژه قالبهای غزل و قصیده- سخن گفته و ...