برتولت برشت (1956 ـ 1898) بيشتر به عنوان نمايش‌نامه‌نويس و بنيان‌گذار تئاتر حماسی و به خاطر نمايش‌نامه‌های عالی‌قدری چون "زندگی گاليله"، "ننه دلاور و فرزندانش"، "زن نيك ايالت سچوان"، "دايره‌ی گچی قفقازی"، "آدم آدم است"، "ارباب پونتيلا و نوكرش ماتی"، "مادر" و ساير آثار نمايشی‌اش مشهور است، ولی او افزون بر اين‌كه نمايش‌نامه نويسی انديشمند و كارگردانی هنرمند بوده...

 نیچه در دومین گام بلند از گامهای سه‌گانه‌اش، به نقد و داوری رو آورد و چکش انتقادش را بر هرکه و هرچه پیش رویش بود و پیش از آن ستوده و احترام کرده بود، فرود آورد. او آزمون بزرگ، دشوار و خطرناکی را آغاز کرد برای واژگونی ارزش‌گذاری‌ها. در این مرحله‌ی اساسی، نه تنها به بررسی انتقادی فلسفه و حکمت و فیلسوفان و حکیمان، و به بررسی انتقادی مردان اندیشه و کنش و نظریه‌های ایشان در این دو عرصه پرداخت...

نیچه از ابتدای جوانی به شعر و ادبیات عشق می‌ورزید واز همان جوانی به سرودن شعر پرداخت. او تا پایان دوران زیستش به سرایش شعر که از سرگرمیهایی محبوب و از نیازهای روانی اساسی‌اش بود، ادامه داد. نخستین پژوهشهایی نیچه، پژوهشهای زبان‌شناسانه- ادبی او بودند. آن‌گاه که هنوز در دانشگاه لایپزیگ، دانشجوی رشته‌ی "زبان‌شناسی تاریخی" (فیلولوژی) بود، به چند بررسی مهم ادبی- زبان‌شناسانه پرداخت...

سال  ١۹١۲ در زندگی ادبی توماس مان سالی مهم بود. در اين سال توماس مان سی‌وهفت‌ساله دور اول نويسندگی حرفه‌‌ای‌اش را كه از سال ١٨۹۷ با انتشار مجموعه داستان "آقای فريدمان كوچك" آغاز كرده بود، با انتشار "مرگ در ونيز" به پايان رساند و پس از چند سال وقفه، دور دوم پويش ادبی‌اش را، با انتشار متن انتقادی "اندیشه‌های يك مرد غيرسياسی" ( ١۹١٨) و نوول "مرد و سگش" (١۹١۹) شروع كرد...

رابیندرانات تاگور دلبستگی شدید عاطفی- عارفانه‌ای به کودک داشت و کودکان را حکیمانی ژرف‌نگر و صاحب‌نظر می‌دانست که کاشف رازهای نامکشوف جهان‌اند و آگاه بر معماهای بی‌پاسخ هستی. او کودکان را فیلسوفانی خردمند می‌دانست دارای معرفت ژرف در کار جهان‌شناسی. از نظر تاگور کودک عارفی بود با ادراکی شهودی و اشرافی اشراقی بر لایه‌های رازناک هستی...

رابیندرانات تاگور دوران کودکی سختی را پشت سر گذاشته بود. او کوچکترین فرزند خانواده‌ای پرجمعیت بود، خانواده‌ای بزرگ که به دلیل کثرت جمعیت فرصت نداشت که توجه ویژه‌ای نسبت به فرزندان خردسالش داشته باشد. به همین دلیل بیشتر دوران کودکی او به جای آن‌که در آغوش مادر یا در کنار پدر بگذرد، در تنهایی خیال‌انگیزی گذشت که ...

هرمان هسه سفر به شرق را در سال 1932 و در سن پنجاه‌وپنج‌سالگی آفرید. پیش از آن، او مشهورترین آثار ادبی‌اش را خلق کرده و رمانهایی چون "پتر کامن تسیند"، "روسهالد"، "دمیان"، "گرگ بیابان"، "نارسیس و گلدموند"، هم‌چنین داستانهای بلند مشهوری چون "گرترود"، "کنولپ"، "واپسین تابستان کلینگزور"، "کلاین و واگنر" را منتشر کرده بود...

آشنایی با شرق و عشق به شرق در هرمان هسه سابقه‌ای بس طولانی داشت و او از کودکی با این آشنایی و عشق پرورده شده و بار آمده، و سرشار بود از شور و شوق سفر به شرق، و سر در آوردن از رازورمزهای شگفت‌انگیز و باورنکردنی مشرق زمین. مادرش دختر یک مبلغ مذهبی بود که در "تالاجری" هندوستان به دنیا آمده بود...

سفر به شرق سفری‌ست برای گذر کردن از پیچ‌وخم‌های تردید و تشوش، و بن‌بست‌ها و بی‌راهه‌های بی‌اعتمادی و بدگمانی، به سوی آزادراه بی‌انتهای یقین و ایمان. در تمام طول سفر این دو گرایش متناقض، در ره‌پویان سالک و ره‌جویان مسافر، در حال ستیزه‌ای سخت و کشمکشی هولناک است...

لیدیا میزینووا آنتون چخوف را عاشقانه دوست داشت و در آتش اشتیاق دیدار و مصاحبتش می‌سوخت ولی چخوف ماهها از لیدیا دور و فراری بود. او هشت ماه در سیبری و جزیره‌ی ساخالین و ساحلهای آسیا به سر برد. بعد از بازگشت به پترزبورگ رفت و یک ماه آن‌جا ماند. بعد به ایتالیا و فرانسه رفت. بعد از برگشت به ویلایی در شهرک آلکسین در ساحل رود "اوکا" رفت و مدتی آن‌جا ماند...