پدر نیما یوشیج ابراهیم‌خان نوری نام داشت و لقبش اعظام‌السلطنه بود. او متعلق به یکی از خانواده‌های قدیمی و اصیل مازندران بود. ابراهیم‌خان به کار کشاورزی و گله‌داری اشتغال داشت. او از هنر خطاطی و نوازندگی هم بهره‌مند بود و به پسر خردسالش- علی که بعدها نام نیما را برای خودش برگزید- طرز نگارش "خط سیاقی" را آموزش داد...

نامدارانی از شعرشناسان و نظریه‌پردازان حوزه‌ی شعر درباره‌ی حکمت و لذتی که با شعر راستین همراه است و ارمغانهای گران‌قدر آن برای خوانندگان و شنوندگان است، سخن گفته‌اند و نوشته‌اند. از نظر آنان شعر راستین حکمت‌آموز و لذت‌بخش است و کلام موزونی که حکمت‌آموز و لذت‌بخش نباشد، شعر نیست...

در دو سه دهه‌ی اخیر سردمداران شعر به اصطلاح مدرن و پست مدرن، یعنی قطعه‌ی نثرگونه‌ای که فاقد وزن و آهنگ کلام و سایر عناصرهای بنیادین شعر است- این‌جا و آن‌جا مطرح کرده‌اند که شعرشان تافته‌ی جدابافته‌ای‌ست که نیاز به وزن عروضی و آهنگ کلام و خیال شاعرانه و حتا فرم ندارد و ...

نیما یوشیج شوخ‌طبع بود و ذهنی طنزپرداز داشت. رگه‌های پیدا و پنهان طنز را در انواع گوناگون آثارش می‌توان دید، در شعرهایش و در نوشته‌هایش. در شعرهایش طنز به ویژه در قطعه‌هایش، در رباعی‌هایش، و در سروده‌های آزادش نمود چشمگیرتری دارد. در نوشته‌هایش هم در داستانهایش، در نامه‌هایش، در یادداشتهایش و در قطعه‌های مشهور به حرفهای همسایه جلوه‌ی طنز بارزتر است...

شارل بودلر معتقد بود که شعر مفصل وجود ندارد. او عقیده داشت که اصطلاح "یک قطعه شعر مفصل" نقیض‌گویی محض و ساده است. نظر او در این باره به طور دقیق چنین است: "شعر مفصل وجود ندارد. من اثبات می‌کنم که اصطلاح "یک قطعه شعر مفصل" نقیض‌گویی محض و ساده است..."

روشن است که کارافزار اصلی شاعران زبان است و اغلب شعرشناسان و نظریه‌پردازان حوزه‌ی شعر بر این باورند که شاعران زبان را به گونه‌ای متفاوت از دیگرانی به کار می‌برند که زبان برایشان صرفاً ابزاری‌ست برای رساندن پیام و انتقال اطلاعات و ابلاغ معلومات و مقاصد...

آبان ماه تولد نیما یوشیج، سازنده‌ی آزادراه شعر نیمایی است. این شاعر اندیشمند، هفتاد و هفت سال پیش، در روزگاری که شعر فارسی دچار یکنواختی کسالت‌بار و رکود تباه‌کننده شده بود و چنین به نظر می‌رسید که به بن‌بست رسیده یا در سراشیب انحطاط در حال سقوط است، آزادراه تازه‌ای بر آن گشود و شعر فارسی را پرتوان و پویان در مسیر آن آزادراه که شعر آزادش نامید، راهی کرد...

سهم بزرگی از جذابیت، اثرگذاری، شورآفرینی و یادمانی شعر متعلق به شگفت‌انگیزی آن است. شگفت‌انگیزی شعر به آن قدرت نفوذ و جذبه می‌بخشد، آن را از نیروی ماندگاری در ذهنها برخوردار می‌کند، تکان‌دهنده و بیدارکننده‌اش می‌سازد، دل‌پذیر و دل‌نشینش می‌کند، و به آن سرزندگی و بالندگی می‌بخشد...

در تمام تعریفهایی که از شعر در طول تاریخ نظریه‌پردازی درباره‌ی آن شده، تصویر که همان خیال شاعرانه است، عنصر اساسی بوده و هست. هم‌چنین روشن شده که بی نیروی خیال و بی ‌تصرف خیالی در مفهومهای هستی نمی‌توان شعری آفرید، زیرا اگر از شعری دل‌نشین خصلت خیال‌انگیزی را بگیریم چیزی جز سخنی عادی که هرکس قادر به بیان آن است، باقی نمی‌ماند...

سفره‌ی کنزالاشتها در حقیقت فرهنگ‌نامه‌ی منظوم خوراکها و خوراکیهای ایرانی در سده‌ی هشتم و نهم خورشیدی است. نام خیلی از این خوردنیها امروزه تغییر کرده و با نامهایی که بسحاق آنها را نامیده برای خوانندگان امروزی کنزالاشتها ناآشنایند. بعضی از آنها هم دیگر رایج نیستند و ما از طریق کنزالاشتهای بسحاق با نام قدیمیشان و بعضی از ویژگیهایشان آشنا می‌شویم...