"علویه خانم" نخستین داستان بلند فارسی است که در آن یک زن شخصیت مرکزی داستان است. پیش از این داستان نه در داستانهای محمدعلی جمال‌زاده و نه در داستانهای دیگر صادق هدایت تا این حد زندگی و شخصیت یک زن زیر ذره‌بین قرار نگرفته و زن چنین نقش محوری داستان را ایفا نکرده بود. شخصیت علویه خانم دارای چند ویژگی بارز و شاخص است که به او هویتی یکتا بخشیده است...

مطالعه‌ی داستانهای كوتاه و بلند هدايت به روشنی نشان می‌دهد كه صادق هدايت به موضوع عشق بين مرد و زن در آثارش بی‌توجه بوده و عنايت چندانی به اين موضوع نداشته. اغلب داستانهای كوتاه و بلندش خالى از عشق و حسهای عاشقانه‌اند، و رابطه‌ی عميق عاطفى بين شخصیتهای مرد و زن وجود ندارد. به عبارت ديگر در داستانهای هدايت عشق پريده‌رنگ و محو است...

مهمترین ثمره‌ی تفکر فلسفی لوکاچ کتاب "بودشناسی هستی اجتماعی" است (در این متن بودشناسی برگردان فارسی واژه‌ی انتولوژی است). لوکاچ در این کتاب به طرح موضوع "بودشناسی" از دیدگاه خود پرداخته و از این دیدگاه موضوع بودشناسی، موجود یا هستنده‌ی واقعی است. لوکاچ عقیده داشت که وظیفه‌ی هر اندیشمندی که در حوزه‌ی بودشناسی می‌پژوهد، این است که هستی- یعنی آن‌چه هست- را بررسی کند و...

چشمها در ادبيات داستانی ما معمولاً نقطه‌ی شروع عشق‌اند و عشق با نظری به چشمهای درشت سياه با نگاهی مست و مخمور و بی‌پروا شروع می‌شود. این بررسی نگاهی‌ست به سرنوشت چشمهای درشت و سياه عشق‌آفرين در دو اثر مهم ادبيات داستانی معاصر- "بوف كور" از هدايت و "چشمهايش" از بزرگ علوی - كه در هر دو اثر، چشمهای يك زن در آفرينش عشقی شورانگيز و خلق ماجرای اصلی رمان نقش بنيادی داشته است...

این پرسش که "آفرینش ادبی باید بر مبنای سنت‌گرایی باشد یا نوگرایی؟" یکی از پرسشهای اساسی حوزه‌ی نظری ادبیات است. آفرینشگر ادبیات در جهانی زاده می‌شود که سرشار از آفریده‌های ادبی گوناگونی‌ست که همگی پیش از او آفریده شده‌اند. پیوند او با زندگی، تنها پیوندی ساده با رویدادهای تصادفی و ازهم‌گسسته‌ی این‌جا و آن‌جا نیست...

هوم (هومه= هوم‌یزد= هوم‌ایزد) نام ایزدی‌ست که در اوستا به عنوان پسر اهورامزدا و موبدایزد و جان و روح و نگهبان گیاه مقدسی به همین نام معرفی شده و "یشت" (سرود) بیستم از "یشتها" (یکی از بخشهای پنج‌گانه‌ی اوستا)- به نام "هوم‌یشت"- به نیایش و ستایش او اختصاص دارد. در اوستای جدید، در یسناهای نهم و دهم و یازدهم، هوم‌ایزد ستایش شده و درباره‌اش این توصیفها بیان شده...

یلدا برگرفته از واژه‌ای سریانی به معنی "میلاد" است. ایرانیان باستان این شب را شب تولد ایزد مهر (میترا) می‌پنداشتند، به همین سبب در این شب جشن می‌گرفتند و گرد آتش جمع می‌شدند و شادمانه رقص و پای‌کوبی می‌کردند، آن‌گاه خوانی رنگین می‌گستردند و "مَیَزد" نثار می‌کردند و آن  خوراکی بود آیینی مانند گوشت، نان، شیرینی، حلوا...

واژه‌ی سده از واژه‌‌ی پهلوی "سدک" گرفته شده و منسوب به عدد سد (صد) است. جشن سده جشنی‌ست که در بهمن‌روز از ماه بهمن (شب دهم بهمن) با برافروختن آتش، طی مراسمی ویژه، برگزار می‌شود. درباره‌ی ریشه‌ی نام این جشن، روایتهای گوناگونی وجود دارد. از جمله گفته شده که چون از این روز تا نوروز، در مجموع، صد شب و روز فاصله است، این شب، شب سده نامیده شده است...

مهر(= میثره = میترا) ایزدی نام‌دار و یکی از ایزدان بسیار محبوب و ستوده‌ی قومها و ملتهای گوناگون در دوره‌های مختلف بوده و پرستشش در غرب تا شمال انگلستان و در شرق تا هند رواج داشته است و هزاران سال سابقه دارد. آیینهای کهن این پرستش کیش باستانی مهرپرستی یا میترائیسم را پدید آورده است. مهر هنوز مورد احترام زردشتیان است...

به روایت شاهنامه که متکی بر روایت خداینامک و دیگر متنهای موجود به زبان پهلوی در زمان فردوسی است، بنیان‌گذار نوروز جمشید- شاهنشاه پیشدادی- بوده است. فردوسی در این باره در شاهنامه چنین سروده است...