در بین شاعران نیمایی، سیاوش کسرایی از نظر پرداختن به بهار و نوروز مقام نخست را دارد و در طول سالهای سرایندگی‌اش، بهار دل‌انگیز با جوانه‌ها و شكوفه‌ها و غنچه‌ها و با سرسبزى نشاط‌انگيزش در شعر این شاعر بهاردوست حضوری چشم‌گیر داشته است.  در شعر "پس از من شاعری آید" سروده‌ی آذرماه ۱۳۳۰، کسرایی آمدن شاعری را پیشگویی می‌کند که شعرش بهار بارور در سینه می‌اندوزد...

در بین شاعران پی‌رو نیما یوشیج، دو شاعر بیشترین تلاش را برای شناساندن شعر نیما یوشیج و راه و رسم شاعری او کردند و بیشترین نقش را در ساده‌فهم کردن پیچیدگیها و دشواریهای شیوه‌ی شاعری نیما یوشیج و ظرایف و دقایق شعرش داشتند: مهدی اخوان‌ثالث و سیاوش کسرایی...

 سیاوش کسرایی شخصیتی شاد و سرزنده داشت. او انسانی شوخ‌طبع و خوش‌مشرب بود و زبانی بذله‌گو داشت. وقتی با او بودی جاذبه‌ی لبخند دلنشینش مجذوبت می‌کرد و گیرایی کلام شیرین و شوخی‌آمیزش در برت می‌گرفت و حالت را خوش می‌کرد. شوخ‌طبعی و بذله‌گویی او در بعضی از شعرهایش بازتابی دل‌نشین یافته و ...

کسرایی به حق "شاعر امید" نام گرفته است. او در تمام طول ۴۴ سال شاعری‌اش امیدوار زیست، پرچم‌دار آرمان و مشعل‌دار امید بود، از امید گفت، درباره‌ی امید سرود و در طول شبهای سیاه یأس خورشید امید را ستود و بر ضد نومیدی مبارزه کرد. او در طول سالهای سیاه پس از کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ جزو انگشت‌شمار شاعرانی بود که هم‌چنان پرچم امید را برافراشته نگه‌داشت و...

سیاوش کسرایی ۵ اسفند ۱۳۰۵ در اصفهان زاده شد. پس از پایان تحصیلات دبیرستان به تهران آمد و در دانشکده‌ی حقوق به تحصیل پرداخت. کسرایی سرودن شعر را از دوران دانشجویی آغاز کرد و از همان آغاز شاعری به راه نیما در شعر روی آورد و از پیروان او شد و تا آخر عمر هم‌چنان پیرو نیما ماند. کسرایی نخستین شعرهایش را در سال‌های نزدیک به ۱۳۳۰ سرود و ...

بین نخستین پیروان نیما یوشیج- که عبارت بودند از منوچهر شیبانی، فریدون توللی، سیاوش کسرایی، اسماعیل شاهرودی، احمد شاملو، هوشنگ ابتهاج و مهدی اخوان‌ثالث- سیاوش کسرایی وفادارترین و پیگیرترین پیرو او بود. منوچهر شیبانی و فریدون توللی که خیلی زود راه خود را از نیما یوشیج جدا کردند و هریک به راه خود رفتند...

همسایه یکی از واژ‌ه‌های بسیار محبوب نیما یوشیج بود، واژه‌ای که به آن تعلق‌خاطر و دل‌بستگی عمیق داشت. این واژه که آن را نیما یوشیج در نوشته‌ها و شعرهایش بارها به کار برده، در فرهنگ ذهنی او واژه‌ای غنی و چندمعنایی بود و برایش معناهای متفاوت و گاه متضاد داشت. او به این واژه آن‌قدر علاقه داشت که در مقدمه‌ای که در خرداد 1324 بر یادداشتهای نامه‌وارش درباره‌ی شعر و شاعری نوشت...

در ادبیات اروپا، قدیمیترین آثار ادبی به جا مانده درباره‌ی دیوانگی و دیوانگان متعلق به سده‌های میانه است. "کشتی دیوانگان" (1497میلادی) اثر برانت آلمانی و "قایق دیوانگی زنان سبک‌مغز" (1498میلادی) اثر یوس باد بلژیکی دو اثر از قدیمیترین آثار به یادگار مانده از سده‌های میانه درباره‌ی دنیای جنون هستند...

 داستایوسکی رمان را پنجره‌ای می‌دانست گشوده از روشنایی واقعیت بر تاریکی توهم که از آن نور حقیقت به بیرون می‌تراود و تاریکنای توهم را روشن می‌کند. تولستوی- درست بر عکس داستایوسکی- رمان را پنجره‌ای می‌دانست گشوده از روشنایی خیال بر تاریکی واقعیت که پرتوهای خود را بر آن می‌تاباند و تاریکیهای واقعیت را به یمن پرتوهای تابناکش روشن می‌کند...

 داستان کوتاه نقبی‌ست به درون خود، پلی‌ست از درون آشکار خویش به درون پنهان خود، و از روی این پل یا از درون این نقب است که نویسنده آهسته و پاورچین‌پاورچین می‌گذرد تا بدون آن‌که آرامش درونش را به هم بزند و آن را از خواب بیدار کند، به گشت‌وگذاری کوتاه در تپه‌ماهورها، کوچه‌باغ‌ها، راه‌و‌بیراهه‌ها، فرازونشیب‌ها و پیچ‌وخم‌های درونش بپردازد...