یکی از شگردهای نیما یوشیج برای آفرینش شکل درونی شعرهای کوتاه و نیمه‌بلندش، استفاده از تکنیک گفتارست. او در شعرهایش به شکلهای گوناگون این شگرد را به کار برده و با استفاده از تکنیک گفتار برای این‌گونه شعرهایش شکل درونی خلق کرده است. یکی از این شکلها گفت‌وگوی دوسویه یا دیالوگ است. گفت‌وگوی دوسویه در بعضی از شعرهای نیما یوشیج مستقیم و آشکار است...

 نیما یوشیج نه تنها پایه‌گذار شعر آزاد موزون بود و در وزن شعر فارسی تکاملی بنیادی پدید آورد، بلکه در حوزه‌های دیگری چون صورت، معنا، خیال و فرم هم مبتکری تمام‌عیار و آفریننده‌ای توانا بود. در حوزه‌ی فرم، نیما یوشیج آفریننده‌ی انواع شکلهای بیرونی و درونی شعر بود. مهمترین شکل درونی ابداعی او شکل مبتنی بر ساخت دیالکتیکی است...

 زبان شعر نیما یوشیج زبانی پیچیده، ناهنجار، ناهموار، نامتعارف، نامأنوس، دیرآشنا، دور از ذهن و غریب است. تمام این ویژگیها را می‌توانیم در صفت "غرابت" خلاصه کنیم. به این ترتیب غرابت اصلیترین صفت زبان شعر نیماست و این موضوعی‌ست که تقریباً تمام مفسران و منتقدان شعر نیما یوشیج به آن پرداخته و درباره‌ی آن هم‌نظراَند...

دوست گرامی، آقای سلطانی طارمی، در مقاله‌ای با عنوان "ققنوس و مرغ آمین"، آنجا که به بحث درباره‌ی زبان این شعرها پرداخته‌اند، چنین نوشته‌اند: مرغ آمین نشان دهنده‌ی کمال سبک شاعری است که در سال ۱۳۱۶روشی نو را آغاز کرده است و سلیقه‌ی زبانی کاملاً متفاوتی را در تاریخ زبان فارسی به نمایش می‌گذارد و چیدمان جدیدی از جمله‌ها را ارائه می‌کند...

 برای نیما یوشیج فرم شعر از درجه‌ی اهمیت بالایی برخوردار است و در حقیقت این فرم است که معنا را تبدیل به شعر می‌کند. از دید او معنا باطن شعر و فرم ظاهر شعر است، یا بهتر است بگویم معنا مغز شعر و فرم پوسته‌ی آن است، و اگرچه مغز و باطن بر پوسته و ظاهر مقدم است و نسبت به آنها اصل محسوب می‌شود، ولی چون شعر اثر هنری‌ست، نیاز به زیبایی و خوش‌ترکیبی ظاهری هم دارد و...

نیما یوشیج شاعران را خدمت‌گزاران کلمات می‌دانست و معتقد بود که آنان باید در خدمت کلمات باشند، زیرا کلمات مصالح کارشان‌اند، و در نتیجه با خدمت به کلمات در حقیقت به کار شاعری خود خدمت می‌کنند و آن را ارزشمندتر می‌سازند. خدمت شاعران به کلمات هم از این راه باید انجام گیرد که کلمات شعرشان را از جنسی محکم و با‌دوام و کارا برگزینند تا شعرشان استحکام و استواری یابد و ماندگار شود...

 از دیدگاه نیمایوشیج شعر فرزند رنج و زحمت، و ثمره‌ی کار پیگیر خستگی‌ناپذیر و مطالعه‌ی مدام است. او معتقد بود که شاعر باید زحمتکش باشد و با رنج و زحمت استخوان‌خردکن شبانه‌روزی در کارگاه خلاقیت کار کند و عرق بریزد و شعر بیافریند. او باور نداشت که کسی هرچقدر هم پراستعداد و باقریحه، بدون سعی و سخت‌کوشی، و نخوانده و کار نکرده، در عرصه‌ی شعر به جایی برسد...

برای نیما یکی از شرایط اساسی آفرینش شعر حقیقی خلوت گزینی و در خود جا گرفتن و با خود خلوت کردن است. به باور او بدون خلوت شاعر با خود، شعرش پاکیزه نمی شود و آن صفای زلالی را که لازمه شعر حقیقی است به دست نمی آورد: " بدون خلوت با خود شعر شما تطهیر نمی یابد و آنچه را که باید باشد نخواهد بود..."

مطرب در سالهای عمر سرشار از رنج و محنت و آکنده از تلخ‌کامی و حرمان حافظ یکی از سه یار مهربان و رفیق موافق او بوده که حضورشان و صحبتشان تلخی تنهایی‌اش را به شیرینی همدلی تبدیل می‌کرده است. دو یار دیگرش ساقی و شاهد بوده‌اند  که هم‌راه با مطرب مثلث سه یار مهربان و سه رفیق دل‌گشای او را تشکیل می‌داده‌اند...

درباره‌ی استعاره (metaphor) از گذشته‌های دور تا امروز تعریفهای گوناگونی بیان شده است. قدیمیترین تعریف را ارستو در رساله‌ی "فن شعر" بیان کرده است: "استعاره عبارت از این است که نام چیزی را به چیز دیگری نقل کنند، و نقل هم یا نقل از جنس به نوع است یا نقل از نوع به جنس است یا نقل از نوع به نوع است یا نقل به حسب تمثیل است...