ابونصر محمد فارابی در سال 249 خورشیدی در شهر فاراب که اینک اترار نام دارد و در سرزمین ترکستان (ترکمنستان امروزی) واقع است، زاده شد. پدرش که اصلیت ایرانی داشت، با زنی از ترکان فاراب ازدواج کرده بود و از سرداران سپاه ترکان بود. خانواده‌ی فارابی خانواده‌ای ثروتمند و دارای موقعیت اجتماعی ممتاز بود و در این خانواده‌ی مرفه او رشد و پرورش یافت و ...

باغ شعر سهراب سپهری باغ احساس و عاطفه و اندیشه است، باغ تأمل و بینش، باغ عرفان و ایمان، باغ خواب و بیداری، باغ رؤیا و راز، باغی‌ست در طرف سایه‌ی دانایی، باغی‌ست که در آن احساس و گیاه به هم گره می‌خورند و نگاه و قفس و آینه در آن به هم می‌رسند. باغی‌ست دارای درختان توت و انار...

یکی از ویژگیهای بارز شعر سهراب سپهری نگاه شوخ‌طبعانه و زبان طنزآمیزش است. طنز شعر سپهری طنزی نوازنده و شیرین و روشن است، نه طنزی گزنده و تلخ و سیاه. جلوه‌های طنز را در مهمترین کتاب شعر او- "حجم سبز"- از جمله شعرهای "و پیامی در راه"، "ساده رنگ"، "پیغام ماهیها"، "نشانی"، "صدای دیدار"، "سوره‌ی تماشا"، "ورق روشن وقت"، "ندای آغاز"، "به باغ همسفران" و ...

زن در شعر سپهری نقشی کوچک و حضوری کم‌رنگ دارد. او تنها در ۱۲ شعر از ۱۳۴ شعر کوتاه و ۲ شعر بلندی که در هشت کتاب منتشر شده، حضورش آشکار و روشن است. با این وجود در بعضی از شعرهای دیگر سپهری هم نقش دارد، ولی حضورش تاریک و پنهانی است. سپهری جزو معدود شاعران معاصر است که شعر عاشقانه ندارد، سخن از عشق هم در شعرش نادر است...

 سهراب سپهری در زندگی تنها بود و تنهایی ترد و نازک و ظریف و شکننده‌ای داشت که در شعرش بازتابی شاعرانه یافته است. نگاهی به تصویرهای حاصل از این بازتاب به روشنی نشان می‌دهد که او هم تنهایی‌اش را دوست داشته و هم از آن رنج می‌برده؛ هم به تنهایی‌اش نیاز داشته و هم از آن در عذاب بوده، تنهایی هم او را از خود می‌آکنده و هم از آن احساس خالی بودن می‌کرده است...

هادی شفائیه در همان ماههای نخست راه‌اندازی "استودیو هادی" با نیما یوشیج آشنا و از ارادتمندان و دوست‌داران او شد و در چند نوبت، چند پرتره از او و همسر و پسرش گرفت. بنابراین آشنایی و رابطه‌ی دوستانه‌ی هادی شفائیه با نیما یوشیج و پرتره‌هایی که از او و خانواده‌اش تهیه کرده، مربوط می‌شود به سالهای 1334به بعد (یعنی سالهای آخر زندگی نیما یوشیج)...

 فروغ در شعرهایش از مردان گوناگونی سخن گفته است. از یار و معشوق، از پدرش و برادرش، و از مردان غریبه. از یار و معشوق با لحنی مهرآمیز و جانبدارانه سخن گفته، لحن گفتارش درباره‌ی پدرش و برادرش  انتقادی و طنزآمیز است، و از مردان ناشناس هم نمایندگانی از نامردان دورو و جانی و نمایندگانی از مفلوکان در شعرش حضور دارند و ...

 بر زمینی لرزان از تنهایی، در روزگاری تلخ و سیاه که نان نیروی شگفت رسالت را مغلوب کرده و پبغمبران گرسنه و مفلوک از وعدهگاههای الهی می‌گریزند و بره‌های گم‌شده دیگر صدای هی‌هی چوپانها را در بهت دشتها نمی‌شنوند، در دیار تکیده‌ی قحطی‌زده‌ی خشکیده‌ای‌ که خورشیدش سرد است و برکت از زمینهایش رفته و سبزه‌ها به صحراهایش و ماهیان به دریاهایش خشکیده و ...

 آینه از صمیمیترین دوستان فروغ و از بهترین مصاحبان اوست. آینه رفیقی شفیق است. آینه هم‌دل و هم‌درد است. افزون بر تمام اینها، آینه از وسیله‌های اساسی و گرامی زندگی فروغ در آشیانه‌ی شعرش است. سراسر دیوارهای خلوتگاه او در کلبه‌اش که در آن‌جا به بیداری و آگاهی می‌رسد، پر است از آینه‌های رودررو که تصویر حقیقی او را بی‌نهایت بار از هر سو در خود و درهم بازمی‌تابانند...

 پنجره‌ها، دریچه‌ها و روزنه‌ها از مهمترین دغدغه‌های ذهنی همیشگی فروغ بودند. پنجره هرآن‌چیزی‌ست که بر جهان گشوده می‌شود و گیتی در آن چشم‌اندازهایش را بر بیننده می‌نمایاند. پنجره در شعر فروغ نماد پیوند با جهان است، و جهانیان را از وجود خود آگاه ساختن. پنجره پلی‌ست به سوی ادراک، به سوی تفاهم، به سوی یگانگی. پنجره زمزمه‌ی همیشگی فروغ است و دلبستگی ماندگارش...