در نیمه شبانگاه بهمن روز از بهمن ماه سال ۴۰٨، شب سده، فردوسی فرزانه، در آستانه‌ی هشتادسالگی، تکیده و خسته، در اتاقی کوچک و محقر، کنار آتشدانی که در آن آتش شعله‌ور سده اخگر می‌افشاند، نشسته بود، و با بانگی خوش اگرچه لرزان بیتهایی را که تازه به ذهنش رسیده بود، ترنم می‌کرد...