[برای نیما یوشیج، در سیزدهم دی 1391، سالگشت خاموشیاش.]
نیما! نمردهای، نه، هرگز نمردهای
همواره زندهای.
در شعرهای شبزدهی صبحخواه خود
با آن زبان زندهی برخاسته ز دل
در نامههای راهگشایت
با آن کلام گرم و صمیمی
در حرفهای تازهی همسایه
با ایدههای روشن پرمایه
تابندهای.
در ذهن شعردوستان
در قلب عاشقان سخنهای یادمان
تا آن زمان که هستم و هستیم
تا آن زمان که شاعری و شعر زنده است
پایندهای.
سیزده دی 1391
|