سلام و عرض ادب.مقاله بسیار گویا و جامعی بود و کلی به اطلاعات من افزود.لازم به عرض است که چون زبان فارسی جزء زبانهای تحلیلی است نمی توان از وزن هجائی برای سرودن شعر استفاده کرد و باید از وزن عروضی استفاده کرد که با توجه به تنوعی که دارد میدان وسیعی برای خیال آفرینی شاعر فراهم می کند. حتی کسانی که به نوعی وزن در شعر سپید دست یافتند لحن شعرشان همیشه یکنواخت و یکشان بوده و از این تنوع بی بهره بوده اند.البته این نظر من است

دوست گرامی. درود بر شما. خوشوقتم که این نقد مورد توجهتان قرار گرفته. پیش از این هم در دینگ دانگ منتشر شده بود. نظرتان درباره ی سرشت تحلیلی زبان فارسی و وزن طبیعی آن- یعنی وزن عروضی- درست و دقیق است. درباره ی شعر سپید هم من معتقدم که آنچه شاملو و بعضی دیگر به آن دست یافتند و آفریدند, بیشتر نوعی آهنگ بوده و نه وزن به مفهوم علمی کلمه.