| مهدی جان درود
این شعر راستش خیلی دل خواننده رو می سوزونه به حال همه چیز و همه کس. چرا این قدر قلمت گرد چاه سیاه ناامیدی و بی کسی و غم و غربت و تنهایی و این گونه مسائل می‌گرده؟
فکر می کنم که بهتر از من بدونی، به هر حال زندگی در کنه خودش یک نیروی امیدبخش و شادی بخش هم داره. حتی پرندگان که قدرت فهم و تجزیه و تحلیل ندارند، به شکلی شادی رو درک می کنند. خیلی دلم می خواد علت غمت رو بدونم.
شاد باشی |